Moge de toekomst in nevelen gehuld zijn, soms geldt dit ook voor het verleden. Neem nu Mowl.

Alweer bijna twee jaar geleden is dit begonnen. In het begin dacht ik dat het een soort van dagboek zou gaan vormen. En in zekere zin is het dat ook wel. Alleen: een behoorlijk onbetrouwbare. Ik weet namelijk heus wel dat er mensen over mijn schouders meelezen. En nu familie, schoonouders en moeder tot de vaste lezertjes behoren kijk ik wel helemaal uit om me te laten gaan.

Ik bedoel maar: misschien hoer en snoer ik alle nachten en gedraag ik me ook anderszins liederlijk. Maar dat ga ik toch niet aan mijn moeder d’r neus hangen. (Hoewel: ik herinner me een jongen, die zijn ouders es meenam naar een park en tussen neus en lippen meedeelde dat ie daar elk weekend anonieme seks had. Je moet maar durven.)

Het resultaat evenwel van dit alles is een geschiedschrijving waar ik vaak zelf van sta te kijken. Meegenomen is dat ik, achteraf, mezelf de meest briljante citaten kan toedichten. (Okee, dat is nog niet echt aantoonbaar gebeurd, maar het zou kunnen.) Daarnaast ontbreken ook vaak verhalen die ik aan ‘Lief Dagboek’ wel zou toevertrouwen.

In de functie van logboek is Mowl dan ook als volslagen mislukt te beschouwen. De ik die ik beschrijf, ben ik namelijk niet.

(Mocht ik willen.)