Wanneer je het gevoel hebt dat je wortel schiet, wordt het hoog tijd om je los te rukken. Guy Commerman

De jongen fietste met het meisje naar het volgende dorp. Het was druilerig en hij had aangeboden haar naar huis te vergezellen.

“Schrijf jij ook liedjes?” vroeg het meisje nadat het tweetal een tijd zwijgend naast elkaar had gereden.

“Ja.” zei de jongen. “Wil je wat horen?” Het meisje knikte. De jongen zette een zelfgemaakt liefdesliedje in. En alsof de Grote Scenarioschrijver het zo had gewild, trokken dan de grijze wolken weg en werd een helderblauwe hemel zichtbaar. Na de laatste klanken van het lied stopte het meisje haar fiets.

De jongen keek om, trapte op de rem en zette zijn voeten op de grond.

“Is er iets?” vroeg hij. Het meisje kwam (ietwat onhandig met het zadel in haar rug) naar hem toe gedrenteld.

“Ik ben ook verliefd op jou.” zei ze hees. Haar ogen keken vochtig. De jongen schrok. Dit had hij niet bedoeld.

“O.” zei hij. Hij stamelde nog wat klinkers, werd rood en reed weg.

[Jaren later kwam ik weer voorbij die plek. De schimmen van het verleden waren volledig verdwenen.]