Luctor

pim

Half slachtoffer, half medeplichtige, zoals iedereen. Jean-Paul Sartre (1905-1980)

Kort na het eten leek Pim een soort van toeval te krijgen.

Hij hoestte en kokhalsde en kroop, bekje wijd opengesperd, laag over de grond achteruit.

Eerst dacht ik er nog niks van, dat ie moest spugen, misschien – dat heeft ie wel es. Maar toen de aanvallen bleven voortduren in alle heftigheid, was het tijd in te grijpen. Ik liep naar hem toe.

Er stak iets uit Pims neus en ik kreeg meteen visioenen van enge buitenaardse wezens die zijn lichaampje hadden overgenomen. Of een lintworm die te weinig eten kreeg en zich wrakend een weg naar buiten werkte. Zoiets.

Ik aarzelde geen moment, pakte een stuk keukenrol en greep Pim beet. Het arme beest had daar duidelijk geen trek in, want het had vooral last van de vreemde entiteit die zijn lijfje via zijn neus probeerde te verlaten. Maar ik kende geen mededogen.

Met één hand zette ik Pims hoofdjes klem, het lichaampje knelde ik tussen mijn knieën. Met de vrije hand pakte ik het uitsteeksel beet en in een vloeiende beweging trok ik het eruit. Pim stopte met kronkelen.

Het was geen levensvorm zoals wij die nog niet kennen. Net zomin was het een andere parasiet. Het was een grasspriet van zes centimeter.

[De dankbaarheid van Pim was groot. Zolang hij zich mijn redding herinnerde was hij niet bij me weg te slaan. Gelukkig was zijn kortetermijngeheugen na ongeveer één uur gewist.]

Standaard

5 gedachten over “Luctor

  1. Anne schreef:

    Pim mag van geluk spreken met zo’n bijdehand baasje.
    Doe je dat ook zo met Brrrr als ie zich verslikt ? :->

    {Mowl: wat? Zijn hoofd klemzetten, zijn lijf tussen mijn benen knellen en het uitsteeksel pakken?}

Zeg het eens.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.