Wie samen kan reizen, kan ook samen leven. Simon Carmiggelt
Ondanks mijn verlichte geest schrok ik toch even toen een onbekende zijn hand om mijn arm legde. Dat we op de overvolle traditionele Hommelsemarkt in Klarendal liepen kon ermee te maken hebben, vrees ik.
Ik keek om en zag dat een meisje mijn mouw had gegrepen. Waarschijnlijk verkeerde ze in de veronderstelling dat ik haar vriendin was, maar die stond een metertje achter ons het schouwspel geamuseerd te bekijken.
“Euh.” zei ik. Het mouwmeisje keek op.
“Oh!” schrok ze. Ze liet los en deinsde achteruit. Toen schoot ze in de lach.
“Dacht je dat hij mij was?” gierde haar vriendin. Het antwoord kwam in het Turks. Het leidde tot nog meer hilariteit.
Ik grinnikte vriendelijk en de meisjes lachten terug. Denk ik.
[Van alle instrumenten uit Star Trek kunnen we de universele vertaler misschien nog wel het meest gebruiken, denk ik. Ik wel.]
Zo maar een stukje onverwacht menselijk contract op de HommelseÂmarkt in Klarendal
{Mowl: contract? Ik heb niks getekend, hoor.}
Euh…contact…
Of heb je ook nog iets groots gekocht? Het zou kunnen…
{Mowl: niet eens een hamburger.}
Ik heb binnenkort ook nog iets te melden over moslimmeisjes. Misschien vanavond al.
{Mowl: ik kom kijken.}
Ik pleit voor de enige en echte babel fish! (The hitchhikers guide to the galaxy :))
{Mowl: a mooi, nog een module voor mijn mobiel.}
Misschien maar goed dat je niet begreep wat ze zei :-p
{Mowl: wist ik het maar.}
Waar was ik toen je me nodig had?
{Mowl: als een echte politicus.}