“Doet u maar even open.”

Mijn tandarts had een andere tandarts gevraagd om even met haar mee te kijken. Ik had in geen jaar zoveel mensen zo dichtbij gehad. Het voelde bijna onwerkelijk: alsof ik een geschenk kreeg dat ik niet mocht uitpakken. Maar nog voor ik daar over na had kunnen denken, boog de collega zich al over me heen.

Oef, dacht ik en vergat het hele dilemma dat me een moment eerder nog even had bezig gehouden. Door het mondkapje heen kwam een onaangename geur.

Een tandarts met slechte adem – het geval wilde dat ik daar kort geleden over had gelezen. Ik had er zelfs stiekem een beetje om moeten lachen. Want stel je voor: een tandarts met slechte adem.

Dat dus.

Ik herinnerde me dat aanbevolen werd het euvel gewoon bespreekbaar te maken.

Een goed advies, ongetwijfeld. Jammer van dat afzuigslangetje en de krabber in mijn mond.