Als je niet bereid bent het donker onder ogen te zien, krijg je ook geen zicht op het mooie licht. Jon Amiel

Gods woord werd verkondigd op een naargeestig industrieterrein. De wind guurde door de jassen heen, maar het belette veel gelovigen niet de plaats te bezoeken. Ik zag een man met een krop, veel gehoorapparaten, loophulpen en rolstoelen. Het geloof verzekerde niet altoos genezing, dacht ik.

De beeltenis van de overledene werd op de muur achter het podium geprojecteerd, maar verbleekte door de zon die zojuist door de ramen langszij was beginnen te schijnen. Een man speelde op een hammond-orgel, een vrouw – van wie ik vermoedde dat zij de zijne was – had alvast een accordeon omgegespt.

“Twintig jaar geleden was ze eenzaam,” vertelde de voorganger, “maar toen ontmoette ze Jezus en kon aan iedereen vertellen dat ze de dochter was van de machtigste man op aarde.”

Hij keek handenwrijvend naar het publiek, dat grotendeels instemmend meeknikte.

De zon verschool zich achter de wolken. Nu werd het plaatje pas echt goed zichtbaar.