De kunst van het sterven bestaat erin afscheid te nemen van het leven vóórdat het leven afscheid neemt van jou. Frans Depeuter
Toen Miesje met een licht mauwtje naast me op het bed sprong, kreeg ik het toch wel benauwd.
Ik was niet-lekker gaan slapen. Niet-lekker, moet je weten, is bij mij al snel ziek. En ziek is hopeloos verloren. Dat katten het vermogen hebben (het is algemeen bekend, nietwaar) het levenseinde te zien naderen en Miesje luid spinnend naast mijn hoofd stond te stampen, maakte me er niet geruster op. Zeker niet toen ze ineens besloot me een neusje te geven. Miesje. Mij. Een neusje.
“Dag Miesje.” zei ik schorrig. Wat een waardeloze laatste woorden, dacht ik nog.
[Wat? Had ik een ambulance moeten bellen? Omdat ik een neusje had gekregen zeker. Ik ben niet gek, hoor.]
Sterkte! Die van Michiel is er ook niet meer: http://bit.ly/Xmqj6
{Mowl: erg vervelend voor ‘m. Maar Mies is d’r nog steeds.}
Heb jij mij even flink gefopt.
{Mowl: ik ben me d’r eentje.}
Het schijnt dat Patrick Swayze de hoofdrol gaat spelen in Ghost 2.
{Mowl: z’n gage schijnt ook erg acceptabel te zijn, nu.}
Van een beetje poezenwarmte kikker je altijd op!
{Mowl: d’r is ’n verschil of ze op je buik ligt of op je neus.}
Mexicaanse griep? Hoe dan ook, beterschap. En: flink zijn.
“We moeten flink zijn en niet zeuren!” Citaat: Koningin Wilhelmina.
{Mowl: ook al dood.}