Misschien moet ik niet zeggen dat de vrijheid wit is.

Ik ben niet mijn kleur – laat ik dat dan zeggen. Hoewel dat niet echt klopt. Ik ben wel mijn kleur.

Ik ben wit.

Ik kon, ooit, een woning krijgen, tot ik kwam kijken met Lief. Toen ging het niet door.

Lief is niet wit.

Ik dus wel. En ik heb geen idee hoe het is om zijn kleur te zijn. Misschien een beetje dan. Als ik van hem merk wat zijn kleur zijn betekent. Een beetje dan. Misschien.

Kijk, het gaat niet om schuld. Ik heb mijn kleur ook maar meegekregen met mijn geboorte. Daar kan ik niks aan doen. Dat is niet mijn schuld. Daar gaat het niet om.

Het gaat erom dat ik het weet. Dat ik die woning in mijn eentje wel had gekregen. Omdat ik mijn kleur ben.

Maar misschien moet ik dat ook niet zeggen.