Ze was de mooie vrouw geworden die ze waarschijnlijk altijd al geweest was, al had ik steeds alleen haar mannelijke schil gezien. Ik had nooit geweten wie ze werkelijk was, wist ik pas echt toen ik haar zag.

Niet dat we veel contact hadden gehad, dat kan ik niet zeggen, nee. Een enkele keer gesproken, wat vaker gezien en gehoord, want ze trad op. Net als nu, trouwens, nog steeds.

Als je terugdenkt vallen je soms dingen op die je je anders niet eens herinnerd zou hebben. Dat er iets miste, bijvoorbeeld. Dat ik vond dat er iets ontbrak, maar niet onder woorden wist te brengen wat dat was. Eerder niet tenminste. Maar achteraf wel. Dat er iets ontbrak aan hem. Achteraf is alles duidelijk. Nou ja: zo lijkt dat dan.

Maar er ontbrak helemaal niks. Het was hooguit verborgen.

Ze was een mooie vrouw geworden. En meer mens dan ooit.