Het hoofd doet zijn best maar het hart is de baas. Wendy Cope
Maarten was best bereid om te vertellen waarom ie op straat liep met Span in de armen.
“Af en toe luistert ze niet.” zeidie. “En dan moet ik streng voor d’r zijn. Zoals nu ook. Ik heb d’r namelijk geleerd, om, voordat we de straat oversteken, dat ze eerst aan de rand gaat zitten tot ik zeg dat we kunnen doorlopen. Maar met dit weer luistert ze ineens niet meer.” zei Maarten met gefronst voorhoofd. “Ze vindt ’t te nat om op de grond te gaan zitten.” Hij probeerde boos te kijken. “Zojuist hebben we wel tien minuten bij de uitgang van ’t park gewacht omdat mevrouw niet wilde zitten. Toen heb ik d’r maar opgepakt.” Hij streelde de hond zachtjes. “Ze moet wel weten wie d’r hier de baas is. Hè doerak?”
Dat je door kunt bladeren naar het volgende stukje…
{rat: dat is nu tenminste verholpen.}
Eindelijk iemand die luistert naar zijn lezers. Hulde!
{rat: jij bent dan ook niet zomaar ’n lezer.}
Strenge baasjes dragen…
(Ik vind het overigens wel jammer dat ik niet meer tussen je stukjes kan bladeren, maar dat terzijde)
{rat: maar dat heb ik toch al aangepast?}
Waar dan?
{rat: je kunt de laatste stukjes voluit lezen, in de zijbeuk staat ’t archief, de tien meest gelezen artikeltjes staan genoemd — wat mis je nog?}