Daar waar ik werk, zo nu en dan, dan – maar best vaak – is bij de ingang van een winkelcentrum, waar de schrootjes van kunststof zijn en het dak van glas en staal. Ik kom en ga meestal, want ik heb er niks te zoeken.

Maar vandaag – het was rustig – bedacht ik me dat ik de spaartijd kon gebruiken om soep te kopen. Er is immers een supermarkt, wist ik. Net als snel-eet-tenten van snel-eet-tenten-ketens en kledingzaken enzo. Maar daar hoefde ik niet te wezen.

Toch kwam ik daar.

Want na het afrekenen van de soep en het verlaten van de supermarkt had ik een afslag gemist, dunkt me, waardoor ik ineens op een groot, met glas en staal overdekt plein kwam met lichtreclames en ongeopende winkels. En niets dan ledigheid.

Zo is het nóg enger, fluisterde ik tegen mezelf, voor ik rechtsomkeert droste om de uitgang te mogen vinden.