Als bloemen konden spreken, zouden zij zwijgen. Bertus Aafjes

Hij praatte alsof hij ruzie had, al kon ik niet zien met wie.

Zijn stem klonk geagiteerd, stelde ik vast. Hij was het ergens niet mee eens, maar onduidelijk was waarmee dan niet. Dat was zo jammer aan telefoongesprekken, vond ik, dat je altijd maar de helft van een gesprek te horen kreeg. Aan de andere kant gaf dat ook weer ruimte om je eigen fantasie op de woorden los te laten.

Als ik tenminste die verdraaide woorden zou kunnen verstaan.

De jongen bleef intussen praten. Hij gebaarde bij elke klemtoon – en dat waren er heel wat. Daarbij gaf hij zijn gesprekspartner nauwelijks de gelegenheid om te reageren.

De jongen had geen oortje in, viel me ineens op. En ook was er nergens een microfoontje te bekennen. Ik tuurde nog nauwkeurig om het zeker te weten.

Goddank, verzuchtte ik bijna opgelucht, eindelijk weer eens iemand die gewoon niet wijs is.