Onderhouden

Zoals je weet is Pim een niet helemaal gelukte Noorse boskat.

Hij is geboren met een krul in zijn tong. Dat leverde problemen op toen ie als kitten bij zijn moeder de melk wilde zuigen. Dat ging niet zo goed en dus is Pim altijd wat kleiner gebleven dan van een Noorse boskat verwacht mag worden. Maar afgezien daarvan redt ie zich eigenlijk prima.

Goed, hij knoeit wat meer bij het eten – maar zijn medepoezen zijn altijd bereidt om de restjes van de vloer op te likken. Maar muisjes daarentegen krijgt ie wel altijd helemaal weg. (Hij laat wel es de achterpootjes en het staartje liggen. Maar dat zijn gewoon niet de lekkerste stukjes van een muis, zeg nou zelf.)

Pim heeft misschien wat meer moeite om zelf zijn vacht te verzorgen. O, hij probeert het wel, hoor! Maar het gevolg is altijd dat ie grote plukken haar achter zijn tandjes krijgt, waardoor hij nog meer onthand is, zo te zeggen. Zijn haren gaan klitten en jeuken en da’s niet prettig. Dus is af en toe de hulp van de mens geboden.

Pim vindt het best – wat zeg ik: hij vindt het heerlijk. Als ik naar het laatje loop om de poezenkam te pakken, komt ie al opgewonden om me afgerend. Kammen! Jottem!

[Op de foto lijkt het alsof ik hem aan het martelen ben, maar niets is minder waar. Pim probeert met alle macht mee te helpen. Als ik hem kam, gaat ie meekammen en -likken. Het ziet er dramatisch uit, maar dat is het niet. Het is puur enthousiasme. Je hoeft dus niet de Dierenbescherming te bellen.]

Standaard

Zeg het eens.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.