Ontruimd

Het leven bestaat uit het verbranden van vragen. Antonin Artaud

Ik zag haar opkijken – we zagen het allemaal, denk ik. Daarna boog ze naar voren en opende haar microfoon.

“Sorry dat ik moet storen,” onderbrak ze het webinar, “maar ik moet weg. We worden hier allemaal ontruimd.” En nog voordat iemand wat kon zeggen, stond ze op en verdween uit beeld.

We waren er allemaal even stil van.

“Ze heeft de camera aan laten staan,” constateerde iemand.

“Nou, dan gaan we maar weer verder,” zei de gespreksleider na weer een verwachtingsvolle maar verder loze verstomming.

Na een kwartier ofzo keerde de ontruimde terug.

“Daar ben ik weer,” zei ze, vrij overbodig, “het was een periodieke oefening.”

We moeten allemaal even niet geweten hebben wat te zeggen.

“Jammer,” zei dan een ander.

Ze wachtte het Hoezo dat? niet eens af.

“Ik hoopte ergens op een vlammenzee en vallend puin,” zei ze.

Het klonk eerder spijtig dan verontschuldigend. We herkenden het allemaal.

Standaard