Het zijn de Open Monumentendagen.

Dus togen we naar Peggie en Meggie alwaar de duale diva’s hun grotje hadden geopend voor algemeen bezoek. Vol bewondering bestegen we de treden van de Warme Wimpert – het verblijf dat eenmaal per jaar voor ons, gewone stervelingen wordt opengesteld.

We zagen de prachtigste robes, de schitterendste kostuums, de meest magnifieke uitdossingen. Een zucht ontsnapte aan onze lippen toen we de twee hemelbedden zagen alwaar (zo stelden we ons voor) de twee Godinnen hun nachten moesten doorbrengen. We zagen het boudoir en de opmaaktafel – maar begrepen niet helemaal wat de functie van de WC-eend was. Maar goed, wezens van zulk een status leven een leven dat in mysteries is gehuld.

Inenen kwamen we in een kamer waar een pruik binnen handbereik lag. Nog voor ik “O, wat roze!” kon zeggen had Brrrr hem al op zijn hoofd gezet.

-“Maak es een foto.” fleemde hij.
-“Zet af!” siste ik. “Die is van Peggie!”

-“Maak es een foto!” herhaalde hij echter.

[Goed, je ziet het – ik ben gezwicht. Bij deze mijn excuses aan de Nijmeegse diva’s. We zullen het niet meer doen.]