Soms gebeuren er dingen die je niet voor mogelijk had gehouden.

Zo wist ik zeker dat ik later, als ik oud ben (en dat duurt niet meer zo heel lang), geen besje zou worden dat, zittend in een leunstoel, achter de begonia’s kinderversjes zou reciteren. Ik bedoel: natuurlijk ben ik mijn jongste jaren schatplichtig. Die tijd vormt de basis van hoe ik ben vandaag. Maar grondvesten zijn onzichtbaar. Je mag er niet in zwelgen. Dan kom je niet meer verder. Wist ik zeker.

Tot ik kortgeleden onverwacht een boekje zag met kinderliedjes. Ik voelde dat mijn fundament smolt.

Ogenblikkelijk keerde ik terug naar mijn kindertijd. Vergiste ik me of was het toen altijd zonnig? Ja, elke dag was een zonovergoten voorjaarsdag. Ik was verliefd op de juffrouw van de tweede klas en problemen waren er niet. En als ze er al waren dan stond mijn moeder klaar. Want mijn moeder was er altijd.

Ik wilde de liedjes zingen uit het boek. Ik wilde een leunstoel en begonia’s.

[Och, kon ik die tijd nog maar es overdoen.]