“Nee.” zei de moeder beslist. Ze schudde daarbij d’r hoofd. “Jij krijgt geen lolly! Dat zit op ’n stokje.” Ze keek omlaag, naar ’t beteuterde meisje. Zachtjes zei dat iets. De moeder schudde weer van ‘Nee’.

“Nee.” zei ze dus. “En ook geen raket. Dat zit ook op ’n stokje.” Ze pakte ’t kind bij de hand en trok ’t mee de menigte in. ’t Gesprek leek hiermee beëindigd — discussie was zinloos.

“Geen kind van mij loopt met ’n stokje in de mond over straat.” hoorde ik de moeder alleen nog zeggen. “Da’s zo ordinair!”

En met rechte rug verdween de vrouw met ’t kind aan de hand en aan ’n onzichtbare navelstreng tussen de andere mensen.