Ik knikte empathisch terwijl de jongen, even verderop aan de tafel, tegen mij praatte. Ik ben daar heel bedreven in, gesprekken te voeren met iemand die ik niet kan verstaan.

“Pas op met wat je zegt!” waarschuwde de enige dame van het gezelschap de jongen. “Hij schrijft alles op. Hij noemde je ‘ouwe’.” Dat laatste zei ze tegen mij. De woorden drongen te langzaam tot me door, zodat de kans op een gevat antwoord al was verkeken voor ik iets had kunnen bedenken. Misschien maar beter ook, dacht ik en sloot mijn mond die half open was gaan staan.

In een korte tijdspanne voelde ik mijn haren grijzen, mijn gelaat rimpelen en mijn botten verstarren — iets wat de natuur al in werkelijkheid had bereikt. Ik vroeg me af, hoe ik thuis moest komen en wie me in bed zou leggen.

“Ga zitten ouwe.” zei de jongen luid en duidelijk. Niet tegen mij, maar tegen een andere jongen, die kwam aanlopen.

Ik ademde vrij en glimlachte.