Ze keek me niet aan, maar praatte terwijl ze door mijn papieren heen bladerde. Ik dacht dat ik me goed had voorbereid, maar de jonge vrouw dacht daar anders over.

“U solliciteert niet breed genoeg.” zei ze na de tweede brief te hebben gescand. “U mag niet zo kieskeurig zijn.” Ik hield mijn mond. Ze zou zelf nog wel zien dat ik ook op laaggeschoold werk had geschreven, dacht ik. De vrouw keek even op, terwijl haar vingers verder door de bladzijden liepen.

“U heeft mijn werk gedaan, heb ik gelezen.” zei ze. Dat was niet echt zo, maar dat liet ik maar zo. “Ik zou me diep schamen.” stelde ze met opgetrokken wenkbrauwen. Ik glimlachte maar wat. Ik antwoordde niet dat de afgelopen drie jaar een hel waren geweest en het einde van mijn baan bij mijn ex een zegen die elke gêne oversteeg. Ik zat daar voor werk of anders een uitkering — niet voor begrip.

“Goed.” zei ze, terwijl ze de papieren samenpakte. “Volgende week wil ik vijftien sollicitaties zien. Breder dan dit. Dat spreken we af en daar tekent u voor. U kunt zich daar beter aan houden, want waarschuwingen geef ik niet. Zo wil het de wethouder.”

Bij het vertrek gaf ze me een hand. Ik voelde hoe klam de mijne was.