Wie het geweest waren? Ik vermoedde een vader met zijn zoon, want daar leek het nog het meest op. Ze stonden, in de buurt van de Markt, voor de plaatsbepaling, naar omhoog te kijken.

De kleine jongen had zijn ogen tot kleine brievenbusjes toegeknepen en een hand erboven gezet als een zonneklep, om zo beter te kunnen kijken.

“Ik zie opa niet,” zei hij uiteindelijk. Er klonk desillusie door zijn licht trillende stem.

“Daar,” wees de vader, “achter het raam. Kijk, hij zwaait naar jou.”

De vader duidde slecht of de jongen tuurde niet goed, maar hij ontdekte zijn grootvader niet.

“Kom,” zei hij ten langen leste tegen de vader, “laten we gaan. Zonder opa is er toch al niks aan Pasen.”

De jongen draaide zich om. Vader zwaaide nog een keer naar boven. Daarna legde hij zijn hand op de schouder van de jongen en liep met hem mee.