Een grote ruimte, vol met boeken – en ik was de enige ziel in de zaal. Het was als een droom, het had een droom moeten zijn, maar zoals zo vaak veranderen dromen in nachtmerries wanneer ze werkelijkheid worden.

Hoe vaak had ik niet gehoopt ooit eens, gelijk Daniel, een Kerkhof der Vergeten Boeken te betreden, waarvan ik één altemet het mijne mocht maken en van Lethe naar Mnemosyne geleiden.

Nu stond ik hier en had duizenden boeken tot mijn beschikking waaruit ik een keuze kon maken, als ik dat wilde. Zwarte latex handschoenen moesten mij en mogelijke lezers voor beloken gevaren beschermen; onlangs nog door mensenhanden aangeraakte boeken werden voor aller veiligheid in quarantaine gehouden.

De apotheose van de Lijdensweek op deze Goede Vrijdag predikte de cruciale dood voorafgaand aan de verzekerde verrijzenis.

Hier in die beladen boekenzaal, zwelgend in mijn tot nachtmerrie verworden droom, verhoopte ik slechts te ontwaken.