Wat iemand zegt, doet zijn ware persoonlijkheid niet kennen. Alleen zijn daden onthullen haar, soms zelfs voor zijn eigen ogen. Gustave le Bon (1841-1931)

’t Had zo’n keurige man geleken, die man die Moeder vroeg of ze twee euro kon wisselen. Ondanks ’n lichte aarzeling haalde ze dan ook haar porte­monnee tevoorschijn. Om ’n winkel later te ont­dekken dat al haar papier­geld was verdwenen.

“De bekende wissel­truc.” her­kende ik. “Je leest d’r zo vaak over in de kranten.” Moeder snoof.

“Inderdaad.” zei ze. “Nu weer.” En ze duwde me ’t ochtend­blad onder de neus. In ’n kort berichtje stond de dief­stal gemeld.

“Zie je dat?” wees Moeder. “Daar staat m’n leef­tijd.” Ze trok ’t blad uit m’n handen en keek nog es over ’t artikel.

“Nu lijk ik net zo’n bejaarde die zich makkelijk te grazen laat nemen.” zei ze.

[Ik begreep precies wat ze bedoelde. ’t Is niet prettig om bekend te staan als ’n bejaarde die zich te grazen heeft laten nemen. Ook al ben je ’n bejaarde. Die zich te grazen heeft laten nemen.]