Ik was meteen klaarwakker. Er was niets te zien – de nachten waren grondig in deze streken.

Mijn opluchting was groot toen we in Lahore aankwamen. Dat er geen badwater was (door de droogte was het van overheidswege gerantsoeneerd) of whisky (het hotel was islamitisch) nam ik op de koop toe. Ik was allang tevreden dat mijn beide gidsen in een andere vleugel van ons verblijf werden geplaatst. Die nacht sliep ik snel en diep.

“Nabla!”

Ik was meteen klaarwakker. Er was niets te zien – de nachten waren grondig in deze streken.

“Sahib Nabla!” Het kwam van buiten. Ik liep naar het raam. Beneden zag ik één van de gidsen staan. Toen hij me zag reageerde hij opgelucht.

“De tijd is rijp, Sahib Nabla! Komt u alstublieft naar beneden!” Hij keek me hoopvol aan, bijna dwingend.

“Waarom?” siste ik, uit angst andere gasten te wekken. “Waar is je makker?”

“Mujib is al naar het veld, Sahib.” zei de gids. “De rest wacht er op ons.”

Het begon me te duizelen. Het veld – de rest: woorden met een raadselachtige vanzelfsprekendheid uitgesproken.

“Welke rest?” wilde ik weten.

“Van de Sleutel, Sahib. Komt u nu!”

Ik aarzelde.

“U kunt mij vertrouwen.” raadde de gids mijn gedachten.

“Hoe weet ik dat?” De gids keek me verbaasd aan.

“U bent immers Nabla.” zei hij.

Tot mijn stomme verbazing liep ik even later met de gids door de nacht. Mijn gedachten flitsten door mijn hoofd. Was ik gek geworden? Waarom had ik midden in de nacht mijn hotel verlaten om in de duisternis te wandelen met een man die ik niet vertrouwde?

De stad hadden we achter ons geladen en we liepen, marcheerden bijna over paden en weggetjes. Mijn gids leek de weg goed te kennen.

“Waar breng je me heen?” vroeg ik. De gids wees in de verte. Daar zag ik iets flakkeren. Een vuur, veronderstelde ik.

“Ik ga terug.” besloot ik. De gids keek me verbaasd aan.

“U zult verdwalen zonder mij.”

“Dan ga jij mee met mij.” Ik draaide me om en deed alsof ik terug wilde lopen.

Maar de gids negeerde het gebaar en vervolgde zijn weg. Even stond ik stil. Toen liep ik achter hem aan.

Het vuur werd groter. Ik hoorde mensen, zag schimmen. Mijn angst maakte ruimte voor nieuwsgierigheid. Ik wist dat ik was overgeleverd aan de goede wil van mijn gids en dat ik niet anders kon dan hem vertrouwen.

Toen we het veld opliepen, de gids voorop en ik op enige afstand erachter, zag ik een honderdtal mensen, gegroepeerd rondom een groot open vuur. Ze verstomden toen ze ons zag en weken uit. De gids liep naar het vuur en hief zijn handen naar de hemel.

“Nabla!” riep hij. Op dat moment begon het te regenen.

(Wordt vervolgd.)