Pelgrim, zei de man – 1

copyright:  Nicolas Hoizey

Elke opdracht die ik gaf werd stipt opgevolgd, elke wens werd van mijn ogen gelezen. En toch vond ik me in een onbehaaglijke veiligheid.

Lahore en Sialkot, aan de Chenab en de Ravi, waren het doel van mijn reis en daarmee de basis van dit verhaal. Ik was van Karachi naar Hyderabad, in de delta van de Indus, gereisd om van daaruit stroomopwaarts naar het noorden te gaan. Het waren andere tijden, wat betekende dat het reizen voornamelijk kon worden overgelaten aan de twee gidsen die ik, samen met een motorboot, had kunnen huren.

De inheemse jongemannen waren zwijgzaam. Hun onschuldige tengerheid werd verenigd met een gespierde veerkracht in een voor de eeuwigheid bestemd lichaam. De rudimentaire resten van het koloniale tijdperk hadden hun onderdanigheid verinnerlijkt en het “Ja Sahib” en “Zeker Sahib” tot een vanzelfsprekende natuur gemaakt. En doordat ik hun onuitsprekelijke namen niet kon onthouden werd deze meester-knechtrelatie versterkt door mijn hulpeloze “Hé, jij daar”.

Elke opdracht die ik gaf werd stipt opgevolgd, elke wens werd van mijn ogen gelezen. En toch vond ik me in een onbehaaglijke veiligheid.

’s Nachts, als we aanlegden voor de nacht en onze rustplaatsen op het dek klaarmaakten, werd ik getroffen door een aarzeling om mijn ogen te sluiten en me over te geven aan de slaap. En hoewel ik in het licht van de maan nooit iets anders zag dan twee rustig ademende lichamen, werd mijn irrationele angst elke nacht sterker.

Mijn beide knechten spraken aanvankelijk Urdu met elkaar. Die taal was ik machtig; de gidsen en ik hadden elkaar er in Karachi in begroet. Gaandeweg schakelden ze echter over op een dialect dat ik niet machtig was.

Echt ongemakkelijk was het echter vooral wanneer de mannen niet spraken – en dat was het grootste deel van de tijd. Ze staarden zwijgend voor zich uit of – en dat bezorgde me werkelijk kippevel – wisselden een blik van verstandhouding met elkaar. Ze leken daarbij soms naar mij te kijken – maar dat kon inbeelding zijn.

Dat we Sialkot nooit hebben bereikt mag vanzelf spreken.

(Wordt vervolgd.)

Standaard

2 gedachten over “Pelgrim, zei de man – 1

Zeg het eens.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.