Bij rotte appelen is de keus gering. William Shakespeare

Het was meer omdat ik er niet langs kon dan uit naastenliefde dat ik voor de vrouw in de scootmobiel bleef stilstaan. En ze was er nog eens vriendelijk ook.

“Och, zoudt u misschien dat blikje peren voor me kunnen pakken?” vroeg ze me. Ik probeerde mijn voortgangsbelemmeringsergernis te onderdrukken en glimlachte naar vermogen. Zonder verdere omhaal reikte ik naar het bovenste schap.

“Alstublieft.” gaf ik haar de conserven. In plaats van de verwachte opgetogenheid kreeg haar oogopslag ineens iets bedenkelijks.

“Ik bedoelde eigenlijk ananas.” schoorvoette ze. “Ik blief in feite geen peren.” Ze hergaf me de suikervruchten. Gelijkmoedig glimlachend verwisselde ik ze.

“Alstublieft.” zei ik andermaal. Peinzend bekeek de vrouw het etiket.

[Toen ze opkeek was ik naar het gangpad erneven ontsnapt. Ik voelde me laf en min — maar zoiets went.]