Ik wist het ook niet.

“Maar ik denk dat dit nog wel even kan gaan duren,” zei ik.

Collega R. hoorde de verwachting aan als een onheilstijding. Ze had al maanden willen dansen, op vakantie gaan en de dingen doen die ze sinds de uitbraak niet meer deed.

“Maar ik lees wel boeken, tegenwoordig,” bedacht ze. Ik keek op: R. had daar nooit geduld voor gehad – zelfs een speelfilm keek ze niet af zonder in slaap te vallen. Liever ging ze dan het huis schoonmaken.

“Lezen?” lachte ik, “Jij?”

Ze moest er zelf om gniffelen.

“Ja, eerlijk waar,” zei ze, “ik wist ook niet dat ik het in me had.”

Ze glimlachte. Maar al snel werd de blik benauwd.

“Denk je dat echt?” zei ze, “Dat het nog wel even duurt?”

Ik tilde mijn hoofd als antwoord.

“Verdorie,” zei ze, “ik weet niet eens of ik wel zoveel boeken heb.”