Of ze even mocht gaan zitten.

Ze was moe – veel te moe voor een meisje van haar leeftijd. Begin twintig, schatte ik haar. Zo zag ze er ook uit. Zo leek ze. Behalve dan dat ze zo moe was.

“Wat is er aan de hand?” vroeg ik toen ze zat. Ze leunde op de tafel.

“Corona,” zei ze. Ik schrok. Er gingen allerlei alarmbellen af. Maar ze schudde haar hoofd.

“Post-covid,” zei ze, “om precies te zijn. Heb je daar wel eens van gehoord?”

Vaag.

“In oktober werd ik ziek,” zei ze, “maar dat was eigenlijk niet zo erg. Alleen het herstel duurde en duurde maar. Het is eigenlijk nog steeds bezig. Ik kan maar een paar meter lopen en dan moet ik even gaan zitten.”

Ze begon langzaam op adem te komen.

“Het is dat een mens moet shoppen,” zei ze, “anders zette ik geen stap buiten de deur.”