De omheining van het puzzelstukje is te vinden door de start.

Een weergaloze doolhof leek het, waarvan alleen ik het puzzelstukje bezat. Het glee af, kaatste van mezelf, als een magneet stootte en botste het. Ik zou in een circus moeten werken, zo’n gekkenhuis is het. M’n gedachte vervormde zoveel malen, dat ik de grip uit het oog verloor.

“Wil ik die vrouw zijn die alles voor jou doet.” schreeuwde ik. “Wil ik die vrouw zijn die overal telkens weer in trapt als ze bij je is.” “Wil ik wel die vrouw zijn die zich steeds klaar maakt voor een dagelijks gevecht.” “Wil ik die vrouw zijn die zichzelf verliest door het venijnige verraad van haar?”

Ging met mijn hand langs alle kleine foto-schilderijen van de schouw en het gehele perfecte orkest viel regelrecht in mootjes. Het geluid wat eruit kwam was geniaal, stukjes glas lagen verspreid om de haard heen en het bloed was nadrukkelijk aanwezig. Een gevoel van overwinning dat zegevierde door vrijheid.

“Nou wil ik dat?” “Nee dat denk ik niet, ik wil gelukkig zijn.” “Hij, zij, hij, zij, mogen elkaar hebben. Het zal mij ‘n zorg zijn, ze verdienen elkaar.”

“Tegen wie praat je, tegen wie praat je”.