Ik had punten gespaard voor een potje hazelnootsmeersel.

“Als ik het scan wordt het zo van uw klantenkaart gehaald,” legde het kassameisje vanachter haar mondmasker uit. Ik keek op haar scherm en zag dat het klopte.

Ze duwde het glas verder de band op en vouwde haar handen in afwachting van mijn betaling van de overige boodschappen.

“Dat is toch wel fijn,” vond ze, “dat je nog dingen gratis krijgt in deze tijd.”

Ik knikte en legde alles in mijn tas.

“Wilt u het bonnetje?” vroeg ze, toen de kassala opende.

“Nee bedankt,” zei ik.

Ze sloot de la weer.

“Weest u voorzichtig met het openen,” waarschuwde ze. Ik keek haar vragend aan.

“Het potje,” zei ze, “die dingen zijn altijd zo lastig open te maken. Meestal zitten ze potdicht.”

Ze lachte en wees naar mijn tas.

“O, daar komt dat natuurlijk vandaan,” zei ze, “pot-dicht. Nu snap ik het.”