Vliegtuig

Het zou nog moeilijker zijn om te sterven wanneer men wist dat men zou voortbestaan, maar tot zwijgen verplicht. Elias Canetti

We begrepen elkaar niet en het zag er ook niet naar uit dat het zou gebeuren.

“Weet je wat je moet doen,” had ze gevraagd, of nee: geschald op de haar zo eigen opgetogen toon, die je meenam waarheen ze wilde, “Portugal.”

Haar mond vormde een brede glimlach en in haar ogen zag ik de herinnering aan het bezoek dat ze er kortgeleden had gebracht.

“Vliegen kost niks op dit moment en het eten is er spotgoedkoop. En dan het weer, hè: drieëntwintig graden.” Ze knikte. “Dat moet je echt doen.”

Ik voelde me aangedrongen om even zo vurig als zij te zijn, maar dat ging niet.

“Dat klinkt heel mooi,” zei ik, “maar ik ga niet vliegen.”

Haar mond vormde een A.

“Vliegangst,” concludeerde ze, “wat naar voor je.”

“Nee,” schudde ik, “ik wil het niet. Milieu enzo.”

“Milieu?” herhaalde ze, “Maar de vis komt er zo uit zee.”

Standaard