Sommige koopjes betaal je het duurst. John Davies

De marktkoopman maakte zich behoorlijk kwaad.

“Heb je dat gezien?” vroeg ie. “Op televisie?” De aangesprokene had alleen maar even wat rondgeneusd tussen de spullen van de rommelmarkt. En ineens gebeurde d’r dit.

“Op televisie?” zeidie. “Wat?” — waarmee die vast kwam te zitten aan de haak van de marktkoopman.

“Heb je ’t niet gezien?” trok de marktkoopman. “Van die mannen in pakken die iets met sociale zaken doen.” ’n Nauwkeurigere beschrijving zouden we niet van ‘m moeten verwachten, zoveel was duidelijk. “En daarmee verdienen ze tweehonderdveertig duizend euro. Hoe vind je dat? Voor wat vergaderen en brieven tikken.”

’n Grof schandaal had de onschuldige gesprekspartner moeten zeggen, maar dat had ie niet onmiddellijk door. In plaats daarvan hakkelde die wat woordjes. De marktkoopman wuifde ‘m weg.

“Ik hoor ’t al.” smaalde die. “Je bent zeker ook al zo’n rooie.”