Heren van stand lopen niet naar de hoeren. Zij trouwen ermee. Patrick Conrad

Twee dames, met allebei al aardig wat draagtassen in de handen, liepen voorbij over ’t Eiland. De geblondeerde van hen leek behoorlijk geamuseerd.

“Ik zei dus tegen m’n man,” zei ze — en ik kon ’n Gooische tongval verstaan, “Wanneer jij vreemdgaat zijn d’r twee opties.” De donkerharige van de twee bleef stilstaan. Ze wilde wel es weten wat.

“Vertel.” zei ze. De geblondeerde glimlachte. Ze had duidelijk ’t idee dat ze alles onder controle had. Waarschijnlijk had ze dat ook.

“Òf jij gaat ’n weekje naar Ameland,” gaf de geblondeerde te kennen, “òf ik trek je credit card leeg.” Op dat moment ontdekte ze de exclusieve dameskledingzaak waar ze samen voorstonden. Ze snoof diep.

“Derde optie.” zei ze. “Ik doe ’t allebei. Kom.” Zonder ’n moment te verliezen speerde ze de winkel in.