Quantanamera!

Het was warm gisteren. Eindelijk echt zomer.

Neef Adnan logeert een paar dagen bij ons. Toen het avond werd namen we hem mee naar de Rijnkade om daar een hapje te eten. Brrrr en ik deelden onze pitza’s (inderdaad, we waren naar een Turkse eetgelegenheid), Adnan deed zich tegoed aan een zeedierenschotel.

Nu moet je weten, dat de Rijnkade één grote aaneenschakeling is van restaurants. In de zomer worden die eeneengeregen tot één groot langerekt terras. De voorbijkomende scooters aan de ene kant en de plezierbootjes aan de andere kant geven je het idee dat je in het buitenland bent. Het oriëntaalse eten draagt daar in niet geringe mate aan bij.

Deze twee mannen meenden die sfeer te verhogen door – met gitaar en sax – langs de etenden te wandelen en hun repertoir af te wikkelen. Op zich niks mis mee, maar na Quantanamera kwam Mexico en dan nòg een spaanstalig mopje. Daarna begon het weer van voor af aan. Tegen de tijd dat het duo bij ons restaurant kwam hadden we alles al zo’n keer of twintig gehoord. We konden niet wachten tot ze naar het volgende terras liepen.

Omdat ik ook wel het feestelijke van het beeld zag, besloot ik een foto te maken. De saxofonist zag dat ik het toestel pakte en ging er netjes voor staan. Ik drukte af.

Even later kwam de sax-speler met zijn hoed langs. Sommige mensen gaven geld, anderen niet. Toen hij aan ons tafeltje kwam hield hij verwachtingsvol de hoed onder mijn neus. Ik schudde mijn hoofd. Ik geef nooit op straat, zeker niet aan straatmuzikanten.

De ogen van de man vernauwden zich.

-“Wel foto!” siste hij.

[Ik knikte. Ja, wel foto.]

Standaard

Zeg het eens.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.