Solidariteit, daar hadden we het over.

“Vlak na de oorlog, op het puin van de stad, dacht iedereen alleen maar aan één ding: de wederopbouw. Samen, met zijn allen, de schouders eronder, dat was de mentaliteit. Een beetje het gevoel dat wij aan het begin van de coronacrisis hier hadden.”

Hij glimlachte erbij, zoals iemand glimlacht die nostalgisch terugdenkt aan vergane tijden zonder de illusie te koesteren dat deze ooit zullen weerkeren.

“Bedenk wel,” zei hij, waarbij hij mij deed denken aan de leraar die – wat hij ook vertelde – de gave had je aan zijn lippen te doen hangen en alles wat hij zei liet absorberen zoals de korrels op het strand de oceaan, “dat kort daarna dat unieke gevoel van saamhorigheid compleet was verdwenen en iedereen weer alleen voor zichzelf ging leven.”

Ik dwaalde even af. Hij moest mijn gedachten hebben geraden.

“Omgekeerd geredeneerd,” zei hij, “komt alles goed.”