Toen hij me zei dat hij op tijd weg moest omdat hij morgen ging tennissen, keek ik verbaasd.

“Hoezo?” zei hij, “Je weet toch dat ik dat vroeger ook deed?

Misschien moet ik dit even uitleggen.

Hij woonde nu alweer jarenlang hier en we waren ooit eens aan de praat geraakt. Daarbij had hij verteld dat hij ooit, in een eerder leven, wereldberoemd was geweest, door zijn muziek.

“Ik had over de hele wereld huizen met zwembaden,” glinsterde hij. En tennisbanen dus. Dat had ik inderdaad nog moeten weten – maar wat geloof je nu helemaal van de verhalen van een dakloze die elke dag bij de uitgang van een supermarkt biertjes staat te drinken met zijn collega’s?

“Dat klopt,” haperde ik, “maar ik dacht…”

Ik wist niet wat ik dacht.

Gelukkig grijnsde hij. Hij sloeg me op de schouder.

“Zo zie je maar,” zei hij, “niets blijft voor altijd hetzelfde.”