 |
|
Vandaag wordt mijn oom begraven. Gisterenavond hielden we een wake.
Hatikva klonk toen we binnenliepen – De Hoop. Er werden mooie woorden gezegd, gebeden uitgesproken, liederen gezongen.
Toen werden de neven en de nicht (geen grapje) uitgenodigd om de zeven kaarsen van de menora aan te steken. Zwijgend namen we daarna weer plaats.
Het was even stil. Toen stootte mijn moeder me aan.
“Jouw kaarsjes branden het mooiste.” fluisterde ze.
Ik glimlachte.
‘Allicht’, dacht ik.
[Met een begrafenis begraaf je een klompje cellen. Geen herinnering, geen rouw, geen verdriet. Met deze gedachte besluit ik de verslaggeving rondom een overlijden.]
[audio:http://www.Mowl.eu/wordpress/audio/hatikva.mp3]
Ze zoeken nog iemand in de plaats van Charles Groenhuijsen.
(Het was mooi om te lezen.)
Mooi om te lezen. Interessant ook. Ik ben christelijke gebruiken gewend, en het contrast is mooi…
inderdaad heel mooi gezegd…
Ik hoop dat het vandaag is meegevallen.
Volgens mij was het mooi, ik hoop dat dat vandaag ook weer het geval is. En je moet ook niet alles in een keer begraven, het koesteren van verdriet en gemis is goed. Ook daar merkt de overledene niets van, maar je stapt wat prettiger uit deze wereld als je dat kunt meenemen.
mooi gezegd.