Om kwart voor negen trad het Duo Glitterrrrrr op. De heren hadden Mowl persoonlijk overgehaald om entreebewijzen te kopen. Doorslaggevend was de wedstrijd, waarbij de winkansen “groter zijn dan bij de Staatsloterij!” – dat kon Mowl niet laten schieten. De prijs? Dat wilde het Duo niet zeggen. Maar we moesten denken aan Zand en Zee en Saint Tropez!

Dus waren we in de tent, om kwart voor negen. Alle bezoekers kregen een rode en een blauwe kaart. De broertjes Glitterrrrr poneerden stellingen, en het publiek moest door middel van de kaarten (rood: onjuist, blauw: juist) laten weten of het gestelde waar was.
Bijvoorbeeld: de oma van koningin Beatrix was Emma. Da’s onjuist, wist Mowl, en trok dus de rode kaart. De blauwkaarters konden gaan zitten.

Toen er uiteindelijk nog maar zes kandidaten stonden, kwam de tweede ronde. De kandidaten – waaronder Mowl! – werden op het podium genodigd. Er werden nu geluidsfragmenten gedraaid. Wie het fragment herkende, moest naar het midden van het podium rennen om een belletje, dat daar op een schoteltje stond, te rinkelen. Als het antwoord goed was, kreeg je een stickertje op je kraag.

Tot twee keer toe was een vrouw sneller dan Mowl. Maar liefst vier fragmenten werden door Mowl herkend. Twee stickertjes had Mowl verzameld: net als die mevrouw, een meneer en een jongen van een jaar of twaalf.

Het laatste fragment. De spanning was om te snijden. Het publiek was ademloos. Wie zou er het eerst bij het belletje zijn? En was het antwoord dan wel goed?
De band werd gestart. De eerste tonen klonken. Ik herkende het – maar wat was het? Ineens wist ik het. Ik rende naar het midden van het podium, reikte naar de bel en rinkelde. Een Glitterrr duwde de microfoon onder mijn neus. Nu kwam het erop aan. Hij vroeg of ik het fragment herkende.

-“Pippi Langkous!”, hijgde ik, volkomen uitgeput. De volgende seconde leek een eeuwigheid te duren. De Glitterrr doorbrak de spanning. Het was goed! Een ovationeel gejuich klonk op uit het publiek.

Maar daarmee was de overwinning nog geen feit. Hiermee had Mowl zich slechts een plaats in de finale weten zeker te stellen. Uit de drie overige kandidaten met twee stickertjes kwam de 12-jarige jongen als mede-finalist. Ik kneep mijn ogen dicht: dit zou moeilijk worden. Even diep ademhalen.

De regels van de finale werden uitgelegd. Zo meteen zou de hoofdprijs op het podium worden gebracht. Het was aan de kanidaten om te raden of de waarde ervan hoger of lager dan € 4,99 was. Ah! Daar had Mowl een leeftijdsvoordeel! Het was jaren geleden, maar we hadden vroeger nog Hans Kazan gezien met zijn Prijzenslag! En die jongen, zo was de inschatting, was misschien hooguit in staat geweest om naar Carlo Boshard te kijken. Dat moest lukken.

De te winnen prijs was boven elke verwachting: een drijvend én opblaasbaar vlot, in de kleuren geel en blauw. In een hoek was een vlaggemast: ook opblaasbaar. Niets was teveel gezegd, elke belofte was bewaarheid.

Als winnaar van de meeste stickertjes mocht Mowl als eerste een slag slaan. Was de waarde van de prijs meer of minder dan € 4,99? Ik had meer informatie nodig. Waar was het vlot aangeschaft? Was de prijs inclusief BTW? Hadden de beide heren wellicht groothandelskorting?
Ik besloot dat dit laatste het geval moest zijn, waardoor de Glitterrrs voor een onvoorstelbaar lage prijs aan dit zeewaardig vervoersmiddel hebben kunnen komen.

-“De prijs is lager dan € 4,99.”, verklaarde Mowl schijnbaar zelfverzekerd. Van binnen trilde ik, als een espenblad.

Mijn tegenstander restte niets anders dan te kiezen voor een hogere prijs. Omdat er meer bedragen zijn die hoger zijn dan € 4,99 dan lager, had hij daarmee relatief de grootste kans om te winnen. De keuze van Mowl was gedurfd. Weer hield het publiek het bijna niet. De Glitterrrs onthulden de prijs.

-“Wij hebben hiervoor vandaag in de stad betaald -” De spanning werd opgevoerd. “Vier euro en – ” Mijn hart bonkte in mijn keel. “Zeventig cent!”
Ik viel bijna flauw. Toen viel ik een Glitter om de hals. De andere Glitter besloot mij op afstand een hand te geven.

Het was een feit: Mowl had de hoofdprijs gewonnen!

Dat Mowl niet materialistisch is, mag blijken uit het feit dat, bij de uitgang van de tent, we het vlot over hebben gedragen aan de teleurgestelde tweede finalist. We hebben watervrees.