Strepen

Hoewel ik nog voor het begin aanwezig was, waren er al zes anderen voor mij bij de prikpost. Ze waren gemiddeld zeventig jaar oud, schat ik. De deur van het wijkcentrum was net geopend.

“Ik maak wel even het busje.” zei een man. Er stonden gestapelde stoelen tegen de muur. Hij pakte er één van af en weer één tot er zes stoelen achter elkaar stonden. Een vrouw nam plaats op de voorste. Ze liet haar trombose-kaart zien.

Elke patiënt krijgt zo’n kaart thuisgestuurd. Er staat – per dag – het aantal bloedverdunnende pilletjes op dat men moet slikken.

“Ik streep elke dag door.” zei de vrouw. Ze liet het ook nog zien. De man achter haar toonde zijn kaart. Geen strepen.

“U streept niet?” fronste de vrouw. “Ik zou helemaal in de war raken. Nu eens één, dan weer twee.” De man haalde zijn schouders op. De vrouw wendde zich tot een andere man.

“En u?” vroeg ze.

“Ik zal het u aantonen.” zei de man. Hij vouwde zijn kaart open met duidelijk doorgestreepte data. De vrouw glimlachte tevreden.

“Goed zo.” zei ze met een schuin oog naar de eerste man, “Anders wordt het zo’n chaos, niet waar?”

(Elke gemeenschap – hoe klein ook – heeft zijn eigen regels. Maar ik verveel je toch niet met mijn gezever over mijn minimale wereld?)

Standaard

Zeg het eens.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.