Ze probeerde troostend te klinken.

“Och lieverd,” zei de dame met het Beatrix-kapsel, “maak je er toch niet zo druk om. Iedereen droomt wel eens iets ongepasts. Daar kun jij toch niks aan doen.”

De geblondeerde, die meer iets weg had van Rose Nyland uit The Golden Girls, zuchtte. Niemand begreep haar.

“Was het maar dat,” jeremieerde ze, “dan kon ik het nog altijd afdoen als maar een droom, waar hij niks van hoefde te weten. Maar dit is anders. Erger. Hij merkte het ook meteen. Dat zag ik. Ik kan niet liegen. Niet over zoiets, tenminste.”

Beatrix wreef over Roses schouder.

“Wat was het nu helemaal?” suste ze, “je was aan het eten. Je droomde van eten.”

“In een restaurant!” riep Rose, “bomvol gasten en middenin deze lockdown.”

Beatrix bleef wrijven.

“Wat denk je,” vroeg Rose met een snik in haar stem, “zal ik het hem toch moeten vertellen?”