Ik had een buisje meegekregen met de negen tandjes die de veterinair tandheelkundige bij Nova had moeten verwijderen vanwege rot.

“En ze had er al niet zoveel,” zei ze me ook. Ik knikte geeneens. Ik wist het al.

Die ochtend had ik haar achtergelaten bij de dierenarts en ingeruild voor een loodzwaar schuldgevoel. Toen ik haar, later die dag, nog half verdoofd weer mee terug mocht nemen voelde ik me alleen een slechter mens. Ik stelde me voor hoe het voor haar geweest moest zijn, om in een kunststof cel, achter tralies naar een onbekende plaats te worden vervoerd en achtergelaten, waarna wie-weet-wat voor een handelingen op het bedwelmde dier werden uitgevoerd, dat niet eens kon protesteren of wegrennen.

Het buisje met de tandjes hielp daar niet echt mee.

“Wilt u pinnen of betaalt u contant?” vroeg ze nog.

Nou dorst ik Nova al helemaal niet meer aan te kijken.