Het was al even geleden dat er om mijn pincode werd gevraagd. De aanwezigheid van de bankpas was meestal voldoende. Als er naar gevraagd werd, zou ik de vier cijfers waarschijnlijk niet meteen weten, maar wel de beweging die mijn vingers maakten om ze in te toetsen. Ik heb gehoord dat er meer zijn die eerder een vorm onthouden dan een reeks.

Er kon daarom niks misgaan – en dus was het afwachten tot het zover was en het onvermijdelijke zou gebeuren.

Vanmorgen brak de kruik.

De betaalautomaat vroeg om mijn sleutel. Bijna tegelijk zag ik het af te rekenen bedrag: in mijn herinnering vielen de beiden boodschappen zowat samen. De verwarring was ontwaakt.

Het beloop van mijn handen en de volgorde van mijn tekens ontschoten mij onmiddellijk – er zat niks anders op dan het toe te geven aan de verkoopster.

Die zuchtte.

“Dat krijg je op die leeftijd,” mompelde ze.