Ik had gevraagd hoe het met haar ging.

Goed, knikte ze glimlachend, tot ik aandrong.

“Nou ja,” zei ze terughoudend, “ik heb net honderd euro gestuurd naar mijn moeder.”

“Dat is mooi,” reageerde ik gedachteloos.

Ik moet beter nadenken in het vervolg, vond ik achteraf. En: ik had zelf veel botter gereageerd op een idiote opmerking als deze. Zij niet.

“Ik kreeg het meteen weer teruggestort,” passeerde ze.

Nog steeds begreep ik het niet. Dat zei ik ook. Soms reikt mijn horizon niet verder dan mijn linkerhand.

“Hoe dat zo?” vroeg ik, “Was hun bankrekening opgeheven?”

Ze zuchtte. Ik vroeg me later af of ik de veroorzaker ervan was – dat zou me niks verbaasd hebben.

“Die stomme sancties ook,” zei ze alleen.

Het duurde nog een moment voor ik het vatte. En dat besef kroop slechts langzaam maar lastig naar binnen.

Haar moeder krijgt de klappen voor Poetin, bevatte ik.