 |
|
Eerst gaat ze een veilig metertje of twee voor de bank zitten. Dan, als Miesje het zeker weet, komt ze een paar stapjes dichterbij.
Ze neemt een beetje schuins plaats, alsof het haar niet interesseert. Maar intussen broedt ze op de volgende stap. ((Als ze tenminste niet in slaap dreigt te vallen en met haar knikkebollende hoofdje tegen de bank aanstoot. Dan is ze weer weg en kan het hele spektakel een paar minuten later opnieuw beginnen.))
Aangemoedigd door Brrrr en mij (“Je kunt het; heus!”) neemt ze met een triomfantelijk “Ie-rjauw!” de sprong en belandt op het canvas.
Als we dan een onbevallige beweging maken – of juist te lang stilzitten, het doet er eigenlijk niet toe – springt ze verstoord inenen over de rugleuning, achter de bank.
Dan loopt Miesje een paar keer om ons heen. Een kwartiertje later of zo wordt de aantrekkingskracht van de bank te groot. Ze gaat voor ons zitten, op een veilige metertje of twee. Het ritueel herbegint.
[Deze wankelmoedigheid van Mies wordt ons soms iets te veel.
“Stomme plofkip!” voegde Brrrr haar laatst toe. Mies keek hem aan met een lege blik, alsof ze geen idee had wat er loos was. Maar zo kijkt ze eigenlijk altijd.]
Ik bedoelde de baasjes die aan het lijntje worden gehouden door de poezen 😀
{Mowl: het is triest, hè?}
Tja, als poes moet je toch wat verzinnen om de aandacht van de baasjes te trekken? Zolang ze maar niet doorhebben dat ze aan het lijntje worden gehouden 🙂
{Mowl: we hebben draadloze katten.}
Goed om te lezen dat er dan ook nog zoiets als een “Leger des Heils” voor katten is.
{Mowl: meer een sofa des heils.}
Wat een heerlijk lesbisch epistel is het toch weer!
{Mowl: we verdenken Mies inderdaad van een potteuze geaardheid. Maar ook dat is niet zeker.}