In een denkende kop bliksemt het dikwijls. Wat hij dan schrijft of zegt kan niet vervelen, het is ook belangrijk en wie het leest bevindt zich op een zwierig feest, al kan hij niet dansen. Leopold Flam
Nu weer las hij, dan weer krabbelde hij wat op zijn geruite notitieblaadjes. De café express liet hij koud worden. Af en toe roerde hij er bedachtzaam met een lepeltje door.
En toen was er het moment gekomen om het boek te sluiten en in z’n grote tas te bergen. De koffie werd in één slok opgedronken. Half opstaand vouwde hij de velletjes dubbel. Om ze mee te nemen, dacht ik, maar ik had het mis.
De jongen legde er twee munten naast en liep weg. Ik bedacht me nauwelijks en griste de papiertjes van het tafeltje. Een ogenblik later kwam de ober het geld incasseren.
Net op tijd.
[“’t Is een choreografie!” juichte ik bijna toen ik de aantekeningen bekeek. De muziek was met de jongen meegegaan, maar de dans had ik in mijn handen.]
Heb je de dans al geprobeerd?
{Mowl: ik geloof dat de muziek daarbij onontbeerlijk is. En die ontbeer ik dus.}
Ik kan er niet veel wijs uit worden, maar volgens mij is het in ieder geval niet de can-can.
{Mowl: dacht ’t ook niet.}
Wat maak je toch een bijzondere dingen mee als je perceptie ervoor open staat. In Parijs nog meer dan in Arnhem.
(Benieuwd hoe lang we hier nog Franse belevenissen mogen lezen.)
{Mowl: als ’t aan mij lag zou dat nog lang kunnen duren.}
Ohjee! Heb je misschien net een geheime missie onderbroken!
Een toekomst gewijzigd! Misschien hadden die papieren wel door iemand anders gevonden moeten worden? Ohh René, wat heb je toch gedaan?
Of misschien moet ik wat minder SF boeken lezen …
{Mowl: dat het misschien dansinstructies waren voor de ober was iets wat ik ook al had bedacht.}
Was “Just in time” meant for the waiter
or for yourself ?
{Mowl: mezelf.}
En ligt nu veilig opgeslagen in Mowl?
{Mowl: in het reisgidsje.}