Tunnelvisie

Wie zegt dat ons leven geen tunnel is tussen vage dimensies licht? Pablo Neruda

Hij leek niet speciaal ergens heen te moeten, de jongen die midden op het fietspad onder het spoorviaduct stond.

Mensen passeerden hem, maar vooral: negeerden hem. Het scheen hem niet te raken, zoals hij luidkeels sprak tegen iemand die voor ieder ander onzichtbaar zou kunnen zijn. Daarbij sprak hij onverstaanbaar, dus zelfs aan dat halve gesprek was geen touw vast te knopen.

Hij keek me aan toen ik op het voetpad langszij kwam. Of liever: hij keek niet naar me, maar door me heen – alsof ik niet bestond. Daarbij kwam hij wel erg dicht in mijn buurt, maar net als ik dacht dat hij me zou aanspreken, draaide hij zich om en liep weer een stukje terug.

De man is niet gevaarlijk, zei ik tegen mezelf. Zachtjes en stil zodat hij het in elk geval niet zou horen.

Voor de zekerheid keek ik voorzichtig om.

Terug zou ik anders gaan.

Standaard

Zeg het eens.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.