In Amsterdam (we waren zaterdag in Amsterdam) liepen we tegen Wilfred op. Hij is de laatste Nederlander die nog geen internet had.

Het is snel gegaan, constateert opa. Toen we aan ons arbeidszame leven begonnen moesten we het nog doen met een typemachine en corrigeerlak. Vandaag neemt niet alleen de computer een centrale plaats op ons werk in, maar ook kunnen we ons het huiselijke leven al bijna niet meer voorstellen zonder de digitale wereld. Internet lijkt stilaan een eerste levensbehoefte geworden.

Niet voor Wilfred.

Goed, hij chatte en mailde wel — maar daar heb je je werk voor, niet waar? Het was pas sinds een paar weken dat ie zich had laten overtuigen van de noodzaak van een ADSL-aansluiting thuis. Er was een mannetje gekomen dat alles voor hem had geïnstalleerd, zodat er niks mis kon gaan.

Wel dus.

Twee weken had hij kunnen genieten van de geneugten van de digitale snelweg tot de aansluiting het in enen had begeven. Stilte. Niets meer.

Wilfred had (voor 10 cent per minuut) met de helpdesk gebeld die hem vooral lang had laten wachten en hem toen wilde afwimpelen. Hij zou de zaak wel verkeerd hebben aangesloten.

-“Ho es even!” schoot Wilfred uit zijn wiek, “Jullie monteur heeft alles geïnstalleerd. Dus jullie zijn verantwoordelijk voor de aansluiting.” Daar kon de call center-jongen niks tegenin brengen. Dus bereikten ze een akkoord.

Afgelopen zondag (Amsterdam, hè) moest Wilfred tussen elf uur ’s ochtends en zes uur ’s middags wachten. Dan zou een monteur bellen voor een afspraak.

Inmiddels is Wilfred ook al door de-wereld-die-internet-heet geassimileerd. Hij is vergiftigd en verslaafd. De twee weken zonder internet zijn hem rauw op het dak gevallen. Hij bijt nagel en wandelt doelloos door de stad. Tja, wat opa al zei: het is snel gegaan.

[In de twee weken dat Wilfred wèl de beschikking had over internet heeft ie een leuke dating-site over zichzelf opgezet. Het spijt hem vreselijk dat ie er nu niks van zich kan laten horen. Zijn verontschuldigingen dus.]