Misschien is het leven een brief die pas na de dood mag worden geopend. Jim Vuylsteke

Uit het huis aan de overkant van de straat kwam een donkere man gelopen. Driftig beende hij naar de andere kant, met een kaartje in zijn hand, waar een postbesteller zijn vaste ronde maakte.

“Wat moet ik met deze onzin?” begon hij meteen al onderweg. De postbesteller bleef ervan staan. Hij keek beduusd.

De donkere man stond nu vlakbij hem. Hij hield het kaartje pal voor diens gezicht.

“Wat moet ik hiermee?” zei de man – rustig maar duidelijk. “Kijk man.” zei hij, als hij het kaartje omdraaide. “Kijk hier, naar de geadresseerde. Ben ik dat soms? Kijk naar mij: zie ik er uit als Gert-Jan van Haaftinghe?”

Hij duwde de kaart tussen de vingers van de postbesteller.

“Dat dacht ik dus ook niet.” zei hij.

De donker man draaide zich om en liep weer terug naar zijn kant van de straat.

“En bovendien was het adres verkeerd.” zei hij dan.