(Dit is een tijdelijk stukje. Interim, als het ware. bw14 gaat de hort op. En onbekend is of ik op tijd terug ben voor les mots du jours. Je weet wel, gedachten waardoor de mensheid tot bezinning en verdieping komt.

Vandaag moet dat even wachten. Tralala.)

Koninginnedag is leuk. Dat voorop. Zeker in Arnhem, de derde stad van Nederland wat het feesten betreft.

Maar. Van Brrrr mòeten we altijd eerst de vrijmarkt over. Die wordt gehouden op het plein voor het Provinciehuis, aan de voet van de Eusebius.

Honderden kraampjes staan daar dan met een veelvoud van onbruikbare spulletjes die daar verkocht worden.

Mensen, uitgedost in alles wat oranje is, staan achter de kraampjes en proberen die spulletjes aan de man te brengen. Duizenden mensen schuifelen erlangs, voetje voor voetje. Wij ertussen.

Ik kan niet tegen die mensen, ik geef niks om de handel. Ik bots tegen de lieden die opeens stoppen om een negentiende eeuws exemplaar van de Idols-video te bekijken. Of wordt in mijn hakken gereden door moeders met hun kinderwagen.

We besluiten er kruislings door te gaan. Mijn bloeddruk stijgt. Ik snak naar adem. Een kinderwagen wordt dwars voor me neergereden. Ook eentje achter me. Ik ben vastgelopen. Er is geen uitweg.

Ik wil slaan, meppen. Ga weg! Loop niet voor mijn voeten! Laat me met rust!

Uiteindelijk weet Brrrr me uit de massa te loodsen. Bij een EHBO-post krijg ik zuurstof toegediend. Hartmassage blijkt net niet nodig. Wel krijg ik een verwijsbriefje voor de traumadienst.

Vrijmarkt. De ergste vijftien minuten van het jaar.

Oja, nog de beste wensen aan Pieter en Pietje. Lang zal hij leven.