Voor een kunstenaar was E. behoorlijk nuchter te noemen. Hij baseerde zijn scheppingen dan ook graag op fysica en formules. Onverholen – maar op gepaste distantie – openbaarde hij zijn visie over de geldende verdorring van het maatschappelijke landschap en de respons van het volk hierop.

“De mensen zijn bang gemaakt,” schamperde hij, “ze worden geregeerd door fantomen en geraken en masse paranoïde.” Hij schudde nog net zijn hoofd niet, maar zijn blik kon de spot niet verhullen. Voor mijn gevoel wandelde hij mijn kant op.

Ik deed een stap naar achteren.

“Zoals ik,” bekende ik, “en vooralsnog voel ik me daar comfortabel bij.”

Hij knikte alsof hij het begreep.

“Dan zal ik maar weer gaan,” zei hij, zich draaiend.

“Ik moet dezelfde kant op,” zei ik, “laten we samengaan.”

Hij keek om, bevreemd.

“Ga maar vast,” gebaarde ik, “dan volg ik je wel.”

Voor een nuchtere kunstenaar moest E. behoorlijk lachen.