Het was zondag, palmpasen, en ik stond onder de douche. Het water stroomde over mijn schouders en spoelde me schoon. Mijn gedachten bleven echter ongereinigd. Ik maakte me zorgen.

Tal van gitzwarte scenario’s bekropen me en huisden zich in mijn buik – de plek waar ik alle onraad steevast verzamel. Ik sloot mijn ogen.

Ik dwong me te realiseren dat ik er nog steeds ben, met vrienden om me heen en in een leven waar het gros van de mensheid me om zou benijden. Mijn dagen waren rijk in alle opzichten met alleen maar betere en mooiere in het verschiet. Met wie zou ik in hemelsnaam willen ruilen – behalve met die man die ik enkele weken geleden was in een wereld die voorgoed vergaan leek?

Weer had ik het voor elkaar gekregen om de magere hoop te verjagen.

Ik haalde diep adem en verslikte me in het water dat ik opsnoof.